അതാ നില്‍ക്കുന്നു ഒരു മരം
ഒറ്റമരം .....
വിജനമാം വീഥിയില്‍ ഏകയായ്-
ഏകയായ് നില്‍ക്കുന്നു .
ഒറ്റപ്പെട്ടതല്ല ദു:ഖം,
ഒരു പാഴ്മരമായ്
ധരണിയില്‍ പൊട്ടിമുളച്ചതെന്തേ ...
പൂക്കള്‍ക്കു സുഗന്ധമില്ല
കായ്കള്‍ക്കോ മധുരവുമില്ല,
പരിഹാസപാത്രമായ് അവശേഷിപ്പൂ,
ധരണിയില്‍ ഭാരമായ് ഈ പാഴ്ജന്മം
എന്തിനീ ജന്മം സ്വയം ശപിക്കവേ ഓര്‍-
ത്തു പോകുന്നു മൃത്യുവേ
നിസ്സഹായായ്‌ മിഴികള്‍ മേല്‍പ്പോട്ടു
പോകവേ ...
ദൃഷ്ടിയില്‍ പതിയുന്നു പടര്‍ന്ന
ശാഖകള്‍ ....
പൂക്കളും കായ്കളുമായ്
ബന്ധനമായ് ... .
ഒരു ദീര്‍ഘനിശ്വാസമായ് !!!
പാഴ്മരത്തിന്‍ കണ്ണുനീര്‍
ധരണിയില്‍ പതിക്കവേ
ചൊല്ലുന്നു പതിയെ
ധരണിയില്‍ പൊട്ടിമുളച്ചതിന്‍
പ്രായശ്ചിത്തമായ്
കാത്തിരിക്കാം മൃത്യുവെ ...
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ